خلاصه دل رو به دریا زدیم و

سفر آغاز کردیم

سوار قطار به سمت تهران حرکت کردیم

به تهران که رسیدم

بدون هیچ معطلی

به سمت میدون انقلاب

که ترمینال غربم اونجا بود

رفتم

البته به همراه عمو حسین

که همسفرم در قطار بود

و از اهالی قزوین

_{تو پرانتز}

_{اون دوست بی وفام}

_{قبلا بهم گفته بود که}

_{که باید ار ترمینال غرب}

_{به زنجان رفت و}

_{کرایه اش ۵ هزار تومن و ۴ ساعت راهه}

بلیط ها همه رزو شده بود

تا ساعت یک بعد از ظهر

دلهره ای گرفتم

نه به مراسم روز هشتم می رسیدم

نه اون دوستم

جواب پیام ها و تماس هام رو می داد

بازم هم بر دلهره قالب شدم

و راه افتادم

به سمت غربت کده ی زنجان

تو ترمینال با یه شوق و ذوقی

 برا دوستم یه هدیه خریدم

که هنوزم تو ساکم گذاشته و

حتی از تو نایلونم درش نیوردم

تو اتوبوس همش تو خودم بودم

و اصلا نمی دونستم کجا دارم می رم

و از آخر و عاقبت این سفر بی اطلاع بودم

البته یه بنده خدایی که

گوشش نمی دونم چطوری پاره شده بود

و چند تا بخیه داشت

کنارم نشسته بود

که گهگاهی با حرفاش خلوت منو پاره می کرد

که من زیاد مایل به هم صحبتی بااون نبودم

ولی اون باهام حرف می زد

منم از اونجایی که دوس ندارم

کسی ازم دلخور بشه

جوابشو می دادم

هر لحظه برام هزاران ساعت می گذشت

و همش تو این فک بودم که

اگه دوستم

همون طور که گفته بود

به دیدنم نیاد باید چیکار کنم

این فکر داغونم کرده بود

ولی من برا اطمینان

با یه دوستی که تو ابهر داشتم

هماهنگ کرده بودم

که برم پیشش

ادامه دارد ...